Monochrome

"Maleńka część Gdańska, o której od 16 lat jestem zmuszona do nazywania 'moim mieszkaniem', nie kojarzy mi się dobrze. Pozornie jest duże i przestrzenne. Panuje w nim ład i porządek. Czasem tylko jakieś niechciane pyłki kurzu czy psie włosy niszczą haronię spokoju. Ale wystarczy tylko pobyć tu dłużej, aby zrozumieć, że to wszystko to tylko iluzja perfekcyjności, którą to mieszkanie stwarza. W rzeczywistości nie jest czyste i przestrzenne. Jest zagracone i brudne, a powietrze toksyczne. Nie mówię tu o jego wyglądzie, ale o atmosferze, jaka w nim panuje. Przytłaczającej i mętnej. Nudnej. Wciąż i wciąż dzieje się to samo. "Wstań-przetrwaj-idź spać". Tak własnie jest moje mieszkanie odbierane przeze mnie. Powietrze, pełne pretensji, wyżutów i żalu, pomieszanych z dymem papierosowym. Nawet pies to czuje. Ba, on czuje to chyba najwyraxniej. Siedzi pod dużym, okrągłym stołem, skulony, z puskiem opartym o krzesło i patrzy. Obserwuje. Bada. Przecież musi wiedzieć, kiedy może przyjść do któregoś z mieszkańców i domagac się pogłaskania. Nawet mała mysz to czuje. Chociaż ona, jako jedyna buntuje się przeciw tej atmosferze i nie siedzi cicho. Kąsa i popikuje, przypominając wszystkim, że NIE jest dobrze."

I'll bring beauty from pain.

W końcu to jeszcze tylko 13 kilo.

I tym, kurwa, razem będzie idealnie.
Bo w końcu jest ktoś,

kto rozumie mnie jak nigdy nikt.

Arigatou, futago-sama <8