samotnosc. bol. wariactwo. myslotok. setki mysli.
jedno spojrzenie. jedno mrugniecie. szalenstwo?
czuje ze siada mi psychika. juz prawie nic mnie nie cieszy.
nic nie sprawia przyjemnosci. wypalilem sie.
coraz czesciej przychodza mysli samobojcze,
checi zrobienia sobie krzywdy. ale po co?
maniakalne stany. udawanie ze wszystko jest ok.
moze powinienem wyjsc do ludzi? nie mam do kogo.
coraz czesciej zauwazam dwulicowosc, falsz.
sztuczny usmiech. dziekuje za to. to mi pomaga.
sam nie jestem lepszy. pewnie jestem gorszy.
coraz czesciej mam ochote na realizacje ktoregos,
z moich chorych pomyslow. czasem zadreczajac samego siebie,
mowie po cichu do siebie. pisze listy, ktore pozniej pale.
jestem pieprzonym tchorzem. bez poczucia jakiejkolwiek
wlasnej wartosci. coraz czesciej mam ochote spac.
dzien i noc. wtedy jest pieknie. sny sa cudowne.
ich nie mozna rozumiec, nie mozna doszukiwac sie
ukrytego przekazu. nimi trzeba sie zachwycac,
nie zadreczac. pomagaja nam zapomniec o problemach,
przeszkodach, udrekach, cierpieniu i czekaniu.
czasem sie zastanawiam co tak w ogole pierdole?
w koncu to pisze sam do siebie. nikt tego i tak nie czyta.
komus moze sie to podobac lub nie. kogos uraze,
trudno, nie przeprosze. zdecydowalem sie na pare zmian.
zmian w moim zyciu. widzac cel, musze obrac droge.
wybralem droge i za wszelka cene chce zdobyc cel.
tyle razy go mialem, tyle razy musialem dac mu sie oddalic.
musze zaczac czynic kolejne kroki by nie spierdolic tego
po raz kolejny. to za bardzo boli.
chcialbym podziekowac kilku osobom. nigdy im nie dziekowalem,
a powinienem to zrobic wiele razy. czasem pomagali bardzo,
nie wiedzac nawet o tym.