manikakotas

Podczas gdy ona miała wrażenie, że znalazła się nagle w więzieniu, otoczona kratami deszczu na długie, pełne nudy godziny, on rozpoczynał poranek z różnym apetytem, jaki odczuwałby pod błękitnym niebem.

Spytała go, co może być pięknego w szarym deszczowym dniu, a on opowiadał o niuansach barw, jakie przybierze niebo, drzewa i dachy, kiedy wybiorą się na spacer po południu, o nieposkromionej potędze wzburzonego oceanu, o parasolu, który zbliży ich do siebie, gdy będą szli pod ramię, o szczęściu, jakie odczują, wracając na gorącą herbatę, o ubraniach suszących się przy kominku, o zmęczeniu, które wtedy z nich spłynie, o tym, jak będą się długo kochać, a potem pod kołdrą opowiadać sobie o swym życiu, niczym dzieci kryjące się w namiocie przez rozszalałą naturą.