Kredki, które kiedyś będe miała!

Bo gdy Twoje życie w jednej chwili traci sens i kolory, niczego bardziej nie pragniesz jak spotkać kogoś, mieć kogoś, błagać kogoś by wziął jedną z nich i zaczął... Zaczął kolorować Twój świat, by znów wyglądał tak pięknie jak kiedyś... Ale czy to możliwe...? Czy jesteśmy w stanie odtworzyć ten sam, utracony obraz...? Jednen zgubiony odcień, jedna złamana kredka i nic już nigdy nie będzie takie samo... Gdy Twoje życie robi się szare zadajesz sobie pytanie, dlaczego inni widzą w okół tyle cudownych barw, a Ciebie otacza biel i czerń mieszające się razem... Gdy ktoś inny walczy z tak znienawidzoną szarością powinieneś zadać sobie pytanie, czy jesteś gotów wziąć do ręki jedną ze swoich kredek i powoli zacząć malować czyjść obrazek... To czasem trudne, przerażające, czasem nawet niewykonalne... Bo gdy przychodzi śmierć, nie tylko kradnie życie, ale razem z życiem zabiera również kolory... Przychodzi nagle, nie ostrzega, nie pyta o pozwolenie... Tylko przychodzi i rządzi się, zabierając po drodzę wszystko co w życiu najważniejsze... a zostawia tylko pustkę, pustkę nie do wypełnienia... I choćbyś sie czasem dwoił się i troił nie jesteś wstanie pomóc ani sobie, ani innym... Śmierć ma to, czego chciała... A Tobie zostawia tylko białą kartkę i tylko tą czarną kredkę... I słowa... niewypowiedziane, które już na zawsze takie pozostaną...