fot. Wiktoria Mikoda

Sama

Lata mijają a ja ciągle walczę

z tymi samymi wiatrakami.

Tylko pod inną postacią.

Ten rok był paskudny pod 

względami, które w życiu nie 

podlegały mojej wątpliwości.

Kiedy burzą się ściany domu, 

to znaczy, że trzeba się 

przeprowadzić.

Z jednej strony mam intuicję,

wiem komu ufać, wybieram dobrze.

Z drugiej ciągle mam wrażenie, że jestem

dzieciakiem czołgającym sie w pieluchach.

Z jednej strony słyszę nadzieje, szanse i wiarę

obcych, choć znaczących ludzi, z drugiej 

w słuchawce ciągle brzmi cień.

" nie tak miała wyglądać ta płyta"

"nie będzie z tego pieniędzy"

" ten aranż trzeba zmienić"

"nie pozwalam Ci zawrzeć tego utworu na płycie"

Pierwsze kroki często są niewydarzone.

Kolejne będą moje.

Kolejne kroki postawię sama

o własnych siłach i w stronę miejsca,

gdzie będzie brzmiał tylko mój głos.

Oskarżą mnie o egocentryzm, o to, że

się zmieniłam, że muzyka odebrała mi duszę.

Ale to socjopaci zmieniają świat.

Bo ułomne emocje nie przysłaniają im

zdrowego oglądu na rzeczywistość.

Nie mogę dłużej służyć wszystkim,

bo i tak na końcu nikt nie jest zadowolony

a ja tracę wiarę i nie śpię po nocach.

Potrzebuję wsparcia i wiary,

nie dobrych rad.

Każdy ma swoją prawdę, ja również.

Potrzebuję ciszy i świateł w oczy.

Potrzebuję Warszawy, potrzebuję

być daleko stąd, gdzie nie ma miejsca

na moją opinię i na moje wnętrze.

Cokolwiek w nim jest

Bo na pewno nie dusza.

Dusza to bzdura.

Psychologia znacznie 

ułatwiła mi rozumienie ludzi.

Pokazała jak idiotycznie

przewidywalna jest ich irracjonalność.

Potrafię to obejść, 

potrafię być sama

ufam sobie i ufam swojej sile.

Wiem, co sobie wyznaczyłam

i sięgnę po to w 2019.

Nawet jeśli na szczycie tej góry

będę musiałą stać całkiem sama.

xo

N/M