113. śpioch

Mój śpioszek

Mój ukochany zapytał mnie:
- czy wierzysz w życie po śmierci?
Odpowiedziałam:
- uwierzę, ale tylko wtedy, jeśli róża, która tego wieczoru zakwitła w naszym ogrodzie, pachnieć będzie po zgonie wszystkich płatków.
Mój ukochany zapytał mnie:
- Czy chcesz pójść do nieba?
- Zechcę- odpowiedziałam - ale tylko wtedy, jeśli niebo jest ciepłe jak twoje ramiona, przestronne jak twój oddech i dzikie jak pocałunek.
Mój ukochany zapytał mnie:
- czy zawsze będziesz mnie kochała?
Odpowiedziałam:
- jeśli wieczność jest chwilą pomiędzy moim sercem pustym a moim sercem wezbranym z miłości, nigdy nie będzie czasu, w którym nie kochałabym Ciebie!

"Najtrudniejsze do zniesienia były noce - puste,

zimne,

samotne.

Dni bez niej też raniły do krwi,

nie pozwalały normalnie funkcjonować,

swobodnie oddychać.

Nie mogłam pogodzić się ze świadomością,

że musimy żyć osobno,

bez szans na codzienne widzenie,

bez szans na budzenie się w jednym łóżku,

bez szans na miłość,

którą można karmić się otwarcie,

na oczach wszystkich,

bez krat,

bez granic,

bez zakazów,

bez ram,

bez oburzenia,

bez napiętnowania i pogardy świata.

Bez opamiętania..."