Kładę sopelki na wąsach myszy.

Nie było lata. Jesień szła od wiosny

Jak ziąb - od wody, jak od dzwonu kręgi.

(&)

Nie było lata. Nadciągała zima,

Kładła sopelki na wąsikach myszy.

(St. Grochowiak - ***)

Było, choć swoje brudne i lepkie od dotyku roznegliżowanych ciał dłonie zdążyło już obmyć w strugach jesiennego dżdżu - cyklicznego katharsis. Było, choć wszystkie jego wyskokowe miłostki, które - najadłszy się nadziewanych nadzieją afektów - rzucały cienie olbrzymów, wyszły z tych swoich cieni jako karły. I znikną zupełnie, gdy tylko zgaśnie ostatni promień opalenizny - tego efemerycznego tatuażu ogłupiającego słońca. Było. Powypychało kieszenie ciepłem. Światłem. Biletami. Niedopałkami słów i gestów (choć słowo w gruncie rzeczy też jest rodzajem gestu). Zapachami miejsc. Każde Miejsce powoli prze-i-stacza się w Czas. A w międzyczasie odbywa się nieuświadomiona przez nas rekrutacja wspomnień, organizowana przez Instytucję Snu. Było. Naświetliło przestrzeń, której obraz zima rychło ukaże w negatywie. Albo i nie. Zmityzowało przestrzeń, by ta w co wrażliwszych spojrzeniach nabrała międzyludzkich odcieni. Świat poszerzony o drugiego człowieka. Świat postarzony o drugiego człowieka. Świat pogrążony w drugim człowieku. Świat prześwi(a)tujący drugim człowiekiem - na zawsze lub do momentu, w którym wewnętrzna opalenizna zniknie. Ty zadecyduj. A teraz przytul się do mnie, moja szara myszko samotności. Kładę sopelki na twoich wąsikach. Powiedz wszystkim, że lata nie było. A potem mów, co chcesz.

***
Choć jesteś taki malutk(a) i bezbronny, to w moich oczach wygrywasz walkę z Kotem Kudłatym. On myśli, że jest górą. Nie jest. Tym razem JA ogłaszam wyniki konkursu. I widzę, to, czego inni zobaczyć nie mogą.
***
Zdjęcie z jakiejś strony internetowej.