To co się w to­bie nag­ro­madzi, które­goś dnia będzie krzyczeć włas­nym głosem.

Miłość poz­na­je się po tym, że czy­jegoś głosu prag­niesz bar­dziej, niż ciszy; kochać to zgod­nie przer­wać roz­mowę, żeby posłuchać deszczu...

Nie is­tnieje miłość od pier­wsze­go wej­rze­nia, od pier­wsze­go wej­rze­nia może się obudzić tyl­ko pożądanie.

Myśle­nie to ta­kie or­bi­towa­nie w kos­mo­sie. Nie ma og­ra­niczeń, ale są czar­ne dziury.

Kos­mos jest la­biryn­tem zbu­dowa­nym z labiryntów.

To, co wy­daje się z góry przeg­ra­ne, może oka­zać się możli­we, jeśli upar­cie będziemy do te­go dążyć.

Tak da­leko była od dos­ko­nałości i tak blis­ko szczęścia...