Taki tam staroć...

Zawsze kochałam drzewa. Odkąd pamiętam zachwycał mnie sposób w jaki promienie słońca igrają w ich koronach. Jest coś nieprawdopodobnie pięknego w tych wysokich, grubych patykach, które u góry rozwidlają się w mnóstwo mniejszych patyków. Nigdy nie mogłam zrozumieć, jakim cudem mogę czuć się w jakikolwiek sposób związana z tymi dumnymi, wysokimi roślinami. Wydaje mi się, że teraz już wiem. 

Lubię je, bo przypominają mi mnie samą, bo są tak samo samotne na tym okrutnym świecie.  Nawet, kiedy rosną tłumnie w lasach& Każde z nich pchnie się w górę, wyrastając z korzeni. Nie obchodzą ich drzewa, stojące obok. Każde z nich chce być tym największym, najstarszym& Ścigają się, tak jak zwykli robić to ludzie& Niektórym się to udaje, wyrastają na naprawdę piękne, wysokie drzewa i górują nad całym lasem, a inne& te mniej silne na zawsze pozostają w ich cieniu, nie zauważone przez nikogo...

***

Eehhh, takie tam głupie przemyślenia...

Od kilku dni mam ochotę zamknąć się w domu, ukryć pod kołdrą i zapomnieć o całym świecie..

I tak się coraz częściej zastnawiam... Może ja po prostu nie potrafię być szczęśliwa?

Bo kiedy jestem, nie potrafię pisać.... więc unieszczęśliwiam samą siebie, stwarzam sobie jakieś problemy...

Bo kiedy boli rzeczywistość, pisanie wydaje się być jedyną odpowiednią rzeczą...

I czasem już po prostu sama nie wiem... czy postąpiłam właściwie?

Zadaje sobie to pytanie zdecydowanie za często...

Czasem juz po prostu sama nie wiem czego chcę od życia, i to chyba boli najbardziej...

Ciągle zastanawiam się, co by było gdyby...

Co by było gdybym była silniejsza? Co by było, gdybym zdecydowała się walczyć lub całkowicie poddać,

co by było, gdybym nie była tak choelrnie głupio wrażliwa?

Nienawidzę w sobie tego, że jestem taka słaba...

że za każdym razem, gdy nie jest tak jak chcę, uciekam...

Uciekam, bo tak jest prościej, bo to sprawia o wiele mniej bólu niż walka...

A co gdybym wtedy walczyła? Ale nie walczyłam...

A teraz...teraz znów czuję się taka słaba... jakby każda przykra rzecz, nawet najmniej istotna, uderzała prosto w moje kruche serce...