Miłość złą drogą prowadzi...

Wróciłam.

Miało być kolorowo...Siedzenie godzinami na pastwisku,szeptanie,uśmiechy,patrzenie w tym samym kierunku,pożegnanie słonecznych,ciepłych dni...może nasza druga jazda?Może...ale zamiast tego były łzy opadające szybko niczym krople deszczu,deszczu który zmagał się ze śniegiem przez całe 2 długie dni.Inni mogą mnie uważać za wariatke z miasta...może i tą wariatką jestem?Nie zważając na pogodę,moknąc i rycząc chodziłam od miejsca do miejca,tam gdzie miały rozwijać się nasze plany,z podziwem patrzyłam na prawie świeże ślady jej kopyt a potem z pogardą patrzyłam się na puste pastwisko,miejsce naszego pierwszego spotkania.Jej...nie było.Po prostu.Stajnia była zamknięta,w około cicho.Drugiego dnia to samo.

Mogłam nie jechać.Straciłam czas,nerwy i łzy myśląc,że ona gdzieś tam jest,że za chwilę na pewni zdarzy się cud i znowu będziemy razem.

Myślałam,że ona mi pomoże,że zapomne smutki,a teraz jest jeszcze gorzej - cała zima bez koni,bez możliwości pojechania do NIEJ,do mojego serduszka...

Jestem najbardziej bezwartościową osobą na świecie,najbardziej beznadziejną,nic nie umiejącą i zawracającą tylko ludziom głowę....

Ale tak dla "pocieszenia" dowiedziałam się parę rzeczy :

- Norkan został dawno sprzedany,Nora zaczęła go odrzucać.

- Nora ma źrebaki od jednego ogiera,który ma takie przebicie,że tylko 1 z 10 źrebaków był klaczą

- w pierwszy dzień,gdzie mokłam,Norę pożyczył pewien pan,który chciał przywieść sobie drewno...

- przypomniała mi się pewna historia,gdzie moje dzielne serduszko samo dotarło w zimę do domu...

- Jestem beznadziejna.

niby nic takiego,ale serce boli...

jednym słowem najgorsze mikołajki w moim życiu.

Słodycze niczego nie załatwią.

Moim prezentem na mikołajki miało być spotkanie z Nią,

niestety nie spełniło się...

i nie,nie będzie dobrze.