chce tu zostać

Śmialiśmy się głośno i rozmawialiśmy o głupotach nie zwracając uwagi na ludzi siedzących z nami w przedziale. Przed nami było kilka godzin podróży telepiącym się pociągiem. W czasie jej trwania nie przestaliśmy rozmawiać ze sobą nawet na minute. Czasem on słuchał moich opowieści, czasem to ja byłam wsłuchana w to, co mówił. Przez chwile przyglądałam się jak rozmawia z jakąś starszą panią z naszego przedziału o historii. Oboje nie mieliśmy pojęcia o czym kobieta mówi, a mimo to nie mogłam się nadziwić w jaki sposób prowadzi z nią te rozmowe. Siedziałam patrząc na niego z fascynacją, podziwem, radością uśmiechając się szeroko, gdy wymienialiśmy spojrzenia,  mówiąc w myślach ' ja też nie wiem o co jej chodzi ' , śmiejąc się cicho gdy kobieta nie patrzyła. Gdy patrzył się na mnie tak długo , uśmiechając się , widziałam tyle mądrości w oczach, tyle dobroci... Gdy zostaliśmy już sami, za oknami widać było tylko migocące z daleka światełka pośród ciemnej nocy, drzewa które znikały tak szybko jak się pojawiały. I wtedy On zgasił światło. Siedzieliśmy na siedzeniach na przeciw siebie. W ciemnym pomieszczeniu widziałam jego błyszczące oczy, uśmiech, wyraz jego twarzy, wszystko co wydawało mi się tak piękne. Tak bardzo mocno chciałam by ta chwila trwała wiecznie w jego wspomnieniach. Wiedziałam, że kiedyś będziemy musieli wysiąść z tego pociągu i wrócić do tej cholernej rzeczywistości. Nie wiedziałam tylko, że tak szybko zostanie mi tylko kilka tych wspomnień ...

Wszystko w życiu się zmienia , nawet Ty ...

uczucia są piękne, ale nie zawsze coś warte ...