Tym razem

Carpe diem czy Memento Mori ? Nigdy nie wiedziałem którą życiową postawą isc przez życie. Lepiej chwytac dzień czy pamiętac o śmierci? Życ obecną chwilą czy mieć świadomośc że to co robimy ma wpływ na to co będzie z nami kiedyś? Albo może to połączyc? Nie wiem. Ciężka sprawa. Z jednej strony fajnie jest życ chwilą... Masz pewnosc tego co masz, bo masz to teraz. Ja prowadzę imprezowy tryb życia. Palę fajki. Piję wódkę którą zapijam piwem. Czasem poderwę jakąś dziewczynę, tylko po to żeby się z nią całowac a potem nie utrzymywac kontaktu. I jest teoretycznie fajnie. Bo całując ją TERAZ, nie myślę czy tak będzie W PRZYSZŁOŚCI. I to jest pewnego rodzaju swoboda. Nic cię nie krępuje. Bo nic nie stracisz. Czas i tak przeminie, więc lepiej go dobrze wykorzystac. Chociaż, co i kto decyduje o tym że ten czas był dobrze wykorzystany? Sumienie? Pierdolę jakieś sumienie. One powinno działać przed jakimś grzechem, a nie po. Bo po to już jest bezsensu. Stało się to się stało na co drążyc temat? Carpe diem fajna sprawa. Zostaje dużo wspomnień. Można sobie narobic w jakiś sposób sławy czy opinii. Ale skoro Carpe Diem, to szczęście trwa tylko ten dzień. Tę chwilę. A potem? Codziennosc. Na imprezie jestem królem życia a jak wracam tramwajem ze szkoły to nie mam nawet do kogo sms'a napisac. Nie licząc dziewczyn które się we mnie podkochiwały, czy się im podobałem. Ale do nich nie napisze. Ani z nim nigdy nie będę. One mnie nie znają i nie chcą poznac. Żadna nie czuję że chciałaby mnie wysłuchac. Tak więc życ chwilą fajna sprawa, ale nie zbuduje się przez to nic. Idzie się w ilosc, zamiast w jakosc. Oczywiście należy isc przez życie tak, żeby żadnej chwili czy okazji nie zmarnowac. I to wcale nie musi mieć związku z jakimkolwiek przejawem hedonizmu. Hedonizm. Pospolita postawa. Przedmiotowo traktująca miłosc. Miłości nie lubię, od kiedy stała się przedmiotem marketingu. Poza tym wkurwia mnie i to szczerze takie przyziemne używanie słowa kocham. Kocham Nowy Jork. Kocham Naleśniki. Potem ktoś mi powie że mnie kocha to jak ja się poczuję, postawiony pomiędzy miastem portowym w USA a daniem który nawet moja była umie zrobic? Brak tu sensu. Co to jest w ogóle ta miłosc, która powinna być podstawą chrześcijańskiego życia? Nie wiem. Nie wiem czy istnieję. Nie wiem czy kochałem kogoś i czy pokocham. Bo jeśli Miłość jest wtedy kiedy jej uśmiech działa jak rosół na kacu Kocham ją. Jeśli jest wtedy kiedy widzę sto ładniejszych od niej dziewczyn, ale to jej widok na ulicy mnie rozwesela Kocham ją. Jeśli jest wtedy kiedy jej szczęście cenię ponad swoje, i wolę żeby była szczęśliwa z kimś innym niż nieszczęśliwa ze mną Kocham ją. Jeśli jest wtedy kiedy jej imię, nawet najbardziej popularne, nosi tyle osób, a mi się kojarzy tylko z nią, do tego gdy te imię słyszę reaguję na nie bardziej niż na swoje Kocham ją. Jeśli jest wtedy gdy jedno popołudnie z nią jest dla mnie warte więcej niż 50 wyrwanych lasek Kocham ją.

Ale wątpie w to. Dlatego pewnie jej nie kocham. Bo gdybym kochał walczyłbym o nią do końca. A nie walczę. Na usprawiedliwienie mam tylko Serce nie sługa, nie da się nikogo zmusic do uczuc. I taka prawda. Gdybym miał z nią być to bym był. Pewnie mi przejdzie. Kiedyś. Oby. A jak nie? Wpiszę się świetnie w obraz romantycznego artysty, który piszę listy do ukochanej. Jak np. Werter.

Chociaż czytając Cierpienia Młodego Wertera i moje słowa myśle że Werter był emo. Idę spac. Mam nadzieję że ona mi się nie przyśni. Śniła mi się już, dwa razy. Ja jej ponoc raz. Niepotrzebnie mi to mówiła. Dziwne uczucie. Równie dziwne było jak mi wśród życzeń świątecznych wymieniła dużo miłości. Do dziś nie wiem też co czułem gdy widziałem że robi mi zdjęcie, a ja się całuję z dziewczyną. Swoją tym razem.  

Pan M.