Kilka słów o nim...

"Boże pomóż, bo mi sumienie pieprzy..."

"Niezbadane są wyroki Boskie, tak być musiało - to chyba proste..."

"To były dni - kiedy mi wyznaczył kierunek beat..."

"Jeśli mam być czegoś pewny to jestem pewny siebie..."

"Nieważne - elitarny czy zwykły, w każdym strach zmusza do modlitwy,

W obliczu śmierci nie ma sprytnych, nie ma odważnych,
Straszy brak uzyskania drugiej szansy..."

"Są rzeczy, których chciałbym nie pamiętać
Ale żadnej z nich nie chcę sie wyrzekać..."

_____________________________________________________________________________________

Znam go dobrze.
Widzimy się co wieczór.
Jest sam.
Nie dosłownie, bo ma mnie, ale tak właśnie się czuje.
Jest mu ciężko - często mi to mówi.
Brak mu kogoś w kim może mieć oparcie, komu może powiedzieć dosłownie wszystko,
z kim mógłby wiązać swoje życie, tak do samego końca.
Spotykam go w autobusie, na mieście, czasem wpada nieoczekiwany do mojego pokoju.
Nigdy się nie umawiamy.
Gdy go tylko "zobaczę" zmienia nam się humor, łapiemy chwilową depresję.
Nie wiem jak to działa.
Nigdy mi się nie przedstawił, a wiem, że znam go od prawie 20 lat.
On mnie zna lepiej niż ja siebie.
Nie raz przez niego dowiaduję się o sobie rzeczy, których nienawidzę u innych.
To jest straszne.
Ja radzę jemu i viceversa.
Mamy te same problemy.
I nie możemy sobie z nimi poradzić...