niedziela,25stycznia 2015;12:01

         Ja się nie boje życia, ja się boję znaczących cokolwiek elementów, tych wszystkich momentów przez które chcę myśleć, że warto. A najbardziej się boję, że to co spowodowało, że tydzień temu w piątek wstałam z łóżka, okaże się być niczym innym jak moją własną projekcją; oszustwem świata przedstawionego. Boje się, że kiedy mrugam i na ten ułamek sekundy nie widzę niczego - coś mi umyka, ukrywa się przede mną to co oczywiste, a później czuję się niepełna informacji i szukam tej szczeliny w ciągu przyczynowo-skutkowym.
         Może kiedy przestanę zatapiać oczy w litrach słonej, ciepłej wody i spróbuję mrugać trochę rzadziej, może wtedy będę spała tę godzinę dłużej i zaufam sobie bardziej.
          Ty przecież wiesz, że jestem najlepsza, nawet kiedy nie patrzę.