Wszystkich Świętych...?

Znów.

Znów tłumy ludzi, przebijających się tłocznymi alejkami z naręczem chryzantem i zniczy do "swojego" grobu (swoją drogą, co za nieszczęśliwe złożenie). Znów tłoki, komunikacja miejska, nekropolie, spotkania rodzinne, wielkie obiady, głośne śmiechy i rubaszne żarty...

Znów, znów.

Ale ja w tym roku się wyłamałam. Siedzę w domu, piszę olipiadę, jest 19.25, a ja nie byłam dziś na żźadnym cmentarzu. Dziwnie się z tym czuję.

Dziwnie, ale nie źle. Ominęły mnie spędy rodzinne i grupowe wyjścia na cmentarz w takie zimno. Ja jestem przeciwna pamiętaniu o zmarłych na siłę. No, nieważne. Ważne, że się zbuntowałam...

Rok temu... 2 listopada, Kraków... Wszystko było takie inne, inne... Sama nie wiem, czy chciałabym wrócić, ale zaskakujące, ile przez rok się wydarzyło. 365 dni i chyba tyle samo zmian.

Cały czas nie wiem, co mam robić. Ja chyba jeszcze nie dojrzałam.

Szkoda, że nie wszyscy to rozumieją.

Cmentarz w Zaduszki

o piątej po południu

aż błyszczy od wszeobecnych

lampek.

(...)

~sprzed roku~