dziennik kryminalistki. Day 2

Minęła pierwsza nocka w mojej celi. Wszysko szare,czarne. Jedynie więźniowie ubani w pomarańczowe kombinezony. Życie tak nagle straciło ens. No cóż - 25 lat to dużo . Celę miałam z 3 różnymi kobietami. Jedna zabiła męża, u drugiej znaleziono 1,86 kg markotyków. A trzecia? Ona się nic nie oddzywała. Jedzenie obrzydliwe. Gdyby był jakiś sposób na ucieczkę... Ale narazie trochę czasu minie. Dziś po raz pierwszy zrozumiałam że w życiu nie liczą się pieniądze, ubrania czy lans. Chodzi o to by mieć przyjaciół, rodzinę... Nigdy nie przywiązywałam uwagi do uczuć. Jest już pora na śniadanie. Wszyscy przechodzą i mierzą dookoła. Nie wiem czy jest jeszcze jakaś szansa na normalne życie. Nie wiem .

Dla ludzi,któzy już nie widzą sensu życia.