łel, życie, parę rzeczy mi nie uświadomiłeś.

Kiedy byłam bardzo mała, moim światem byli rodzice i starsza siostra, wiesz, takie jakby moja trójca. Byłam szczęśliwym, małym bachorkiem, który ciągle był w swojej krainie, wiesz jak 5o małe dziecko, wi3lka wyobraźnia, fura zabawek, duże mieszkanie, a więc dużo przestrzeni, dużo wyimaginowanych światów. stawałam się coraz starsza i powoli zaczynałam dostrzegać wady w moich autorytetach. Tu moja pierwsza pretensja do Ciebie, nie mówiłeś, że życie nie jest idealne, nie zawsze wszystko się układa i wtedy to zauważyłam. Pewnego dnia po prostu mój wewnętrzny uśmiech opadł. To takie dziwne w wieku 4 lat stwierdzić, że świat jest do dupy. No ale cóż. Nawet z tą świadomością trzeba iść dalej, bo przecież w tym wieku dziecko nie myśli o samobujstwie lub popadaniu w depresję, po prostu jest mu smutno. Jednakże po pewnym czasie było lepiej i lepiej. Chociaż nie było to to samo bo moja trójca przestała być moim " góru " ale w wieku 11 lat doszłam do wniosku że to Ty masz być swoim idolem. powoli wkraczam w wiek nastoletni a tam kolejne problemy... Spitykam się z głupotą ludzką, nienawiścią, brakiem szacunku.. i o to moja druga pretencja. Czemu doprowadzasz do sytuacji kiedy jedna osoba krzywdzi drugą? Brak szacunku i poczucia jakiejś granicy pomiędzy światem wirtualnym a rzeczywistością. To jest nasz problem. Zapewne dużo jeszcze pretencju będę miała, dużo nie wiem, ale chcę Ci także podziękować, za to że jesteś.