Miłorząb chiński

    Ogród Botaniczny UJ posiada w swej kolekcji relikty ery mezozoicznej: miłorzęby chińskie (Ginkgo biloba). Również nazywane te drzewa są miłorzębami dwuklapowymi czy dwudzielnymi. Lecz błędnym jest określanie ich miłorzębami japońskim. Od nazwy chińskiej yinxing-guo powstała japońska nazwa tego drzewa gin-kyo czyli srebrny owoc. Chińczycy także zwią miłorząb łapą kaczki oraz drzewem dziadka i wnuka (dopiero wnuczęta jedzą nasiona z drzewa posadzonego przez dziadka). Tymczasem niemiecka nazwa znaczy: drzewo z włosami dziewczyny. W ogodzie najstarszymi egzemplarzami, bo stuletnimi, są: okaz męski przy wejściu na dziedziniec oraz okaz żeński w sąsiedztwie Dębu Jagielolońskiego.

     Miłorzęby chińskie to ostani przedstawiciele roślin nagozalążkowych o blaszkowatych liściach. Wystepują we wschodnich Chinach, w górach prowincji Zhejiang. Przez długi czas "świat zachodni" uważał te drzewa za wymarłe, kiedy chińczycy uprawiali je w ogrodach. Jest to długowieczny gatunek- żyje do 2000 lat. Płeć tych drzew determinowana jest przez parę chromosomów XX i XY- podobnie jak u ludzi. Okazy żeńskie wydają nasiona pokryte osnówką. Osnówka jest mięsista, a przejrzała miękknie i cuchnie. Dla mnie to silny zapach moczu i z doświadczenia wiem że trudno schodzi z ubrania. Jądra nasion mogą być spożywane pod różnymi postaciami. Są chińskim przysmakiem.