co do zdjęcia, to naprawdę nie chciało mi się czegoś dzisiaj z sobą robić na dwa wyjścia z psem, pardon.

albo wariackie życie, albo gnicie w domu i skakanie przez pozostałości kałuż w parku, w wesołej zielonej spódnicy.

ah, i jeszcze `ja jako spec od komputerów` u mojej sąsiadki; udało mi się wszystko ładnie podłączyć i naprawić co trzeba, łał.

w sumie to jeden z takich dni, kiedy z chęcią wyszłabym z domu, leżąc przy tym w łóżku i myśląc o wszystkim i o niczym.

tak naprawdę to trzeba myśleć pozytywnie i wyjść z krainy frustracji. bo musi być lepiej, musi być dobrze. i nie mówię tylko do siebie, oj nie.

bo w końcu czas uciekaw dzień za dniem. zaraz koniec wakacji i tyle pozostanie mi po moim nieograniczenie wolnym czasie.

po raz pierwszy od zawsze wyjechałam tylko na dwa tygodnie, a nie na miesiąc. z chęcią bym gdzieś jeszcze pojechała, chociażby na dwa dni. marzy mi się poleżeć w nocy na trawie w zupełnej ciszy i czuć tylko powietrze. zbierając dzisiaj pranie z balkonu usiadłam chwilę na kafelkach i wsłuchałam się w stukot pociągu, który prawdopodobnie nie zatrzyma się na stacji Będzin, do której mam dwadzieścia minut.

zawsze lubiłam patrzeć na przejeżdżające pociągi, w sumie nie mogłabym nie lubić kolei, mając z nią kontakt od dziecka.

przypomina mi się oczekiwanie osiem godzin we Wiedniu na pociąg do domu, który wypełniałam sobie jeżdżeniem ruchomymi schodami w tę i z powrotem. w sumie mogłam mieć z jedenaście lat, czy jakoś tak.

a teraz mając ich osiemnaście czuje się zmieszana, nie wstrząśnięta i bardzo, ale to bardzo chce mi się pisać, rozmawiać, rozmawiać, rozmawiać...