Porozmawiać o ciszy

Czy mogę obudzić się dziś obok Twojego serca? Czy mogę oczyścić niebo z ostatnich podrygów tegorocznych cieni? Zaniemówiłam na widok słów, które padły z duszy. Oniemiałam, kiedy wręczyłeś mi swoje ukochane marzenie. Podejdź na tyle blisko, żebyśmy mogli porozmawiać o ciszy, opowiedzieć historię, która zaczęła się zbyt pochopnie.

Zanim szczęście uroni łzę, ostatnią w tej dekadzie; zanim śmierć poda rękę na zgodę miłości, naucz się myśleć po omacku, naucz się takich myśli, z którymi wreszcie będzie Ci do twarzy. A gdy zachłanny czas potknie się o sznurowadło, nie będzie już tej nadziei, w którą wierzyliśmy podczas wędrówki w stronę słońca.

Nie poddawajmy się nicości, nie ufajmy prawdzie, która odziedziczyła po Tobie serce. Nie udawaj, że ktoś nieznajomy podrzucił Ci kawałek światła; nie przyznawaj się do grzechu, w który włożyłeś aż tyle radości. Podążając za niedokończonym wspomnieniem, próbując dogonić wyśniony ból - uznaj mnie za godną samotności, godną jasnozielonego wiatru.

Nie mów, że śmierć do łatwizna - przekonasz się, że zaginione wyspy także są przeludnione. Okłamałam własną przyszłość, oszukałam skamieniałe zmysły. Za bardzo się boję, że fala pochłonie resztkę tego, co niegdyś było łykiem wytrawnego powietrza. Od nadmiaru myśli rozbolał mnie piąty kąt głowy, język zapomniał, jak nadawać formę naiwnym fantazjom.

(Katarzyna Koziorowska)

https://trzy-grosze-koziorowskiej.blogspot.com/