^.^

Złudzenie...
Idąc przez las spotkałam złudzenie.
-Gdzie idziesz ?-spytało..
Strapiona, odpowiedziałam, że nie wiem..
Złudzenie spojrzało zdziwionym wzrokiem..
Wzruszając ramiona, pobiegło za mrokiem..
Idąc wciąż na przód, myślałam nad życiem..
Nad sensem istnienia...
Nad moimi rozterkami..
Czymże byłoby życie bez radości pragnienia ?
Czym byłoby istnienie bez chwili marzenia ?
Złudzenie... tak jakby przez moment,
chciało się odwrócić..
Podejść do mnie spokojnie, melodię zanucić..
Pragnęłam poczuć tę nutę,
pragnęłam usłyszeć szum piosenki..
Podejdz do mnie spokojnie,dotknij mego wnętrza..
Wniknij w moją duszę...i nuć...
Tymi nutami zadajesz mi nieziemską katuszę..

Chłonęłam czar każdej melodii..
Dotykałam swoich myśli, czule je całując..
Potęgo istnienia ogarnij wszystkie moje marzenia !
Porwij mą duszę w błogą podróż..
Nie licząc dnia...
Nie licząc chwil..
Rozterkom mym pomóż..
Las , tak jakby miał się ku końcowi..
Zmrok schował się za słońca promienie.
Wybiegłam radośnie,otulona nadzieją..
Że teraz to się stanie, dorównam swym marzeniom..
Idąc, dotarłam do pięknego miejsca..
Woda, grota przedziwna,cudne głosy w oddali..
Cóż to ?
Czyżby złudzenie wołało mnie do siebie?
Przyciągając jak magnes ,pragnęło wejść we mnie..
Poddana na tę siłę szłam lekkim krokiem..
Szum wody, głuche odgłosy groty, dziwne kształty skał..
Przepiękne miejsce...
Co robić ? Zatrzymać się, czy iść dalej ?
W głowie wirowało mi tysiąc myśli..
- Chodz do mnie...- cichutko szepcze złudzenie.
-Tu jest Twój dom, tu twoje istnienie..
Kuszącym głosem, wciąż mnie nawołując,
przyciąga coraz silniej,pragnienia me budząc..

Lubisz mnie bardziej niż bardziej...

bardziej niż powinieneś...

bardziej niż bym mogła to zrozumieć....

Widać bawienie się na pierwszej lekcji matematyki telefonem,

nie było z byt mądrym wyczynem... bo kończy się ono zawzięciem nauczyciela...

Jutro piątek <plany> a raczej jeden...

mam nadzieje, że zostanie zrealizowany...

ale nadzieja bywa zgubna, tak to już jest...