Cążki w prażki...

Gdzie są czasy, gdy można było naprawić samochód w szczerym polu, z użyciem obcęg, rolki taśmy izolacyjnej i kawałka drutu? Nawet nie chodzi o to, ze nie doceniam postępu (W końcu namiętnie używam komputera, korzystam z dobrodziejstw fotografii cyfrowej, noszę telefon komórkowy...).
Bardziej chodzi mi o to, że to wszystko ułatwia parę spraw, ale bez całego tego cymesu można żyć - kiedy byłem mały, prym wiodły komputery ośmiobitowe, o komórkach nikt nie słyszał (najbliższy temu był "telefon bezprzewodowy", wielkości pustaka, a i tak to był bajer). Rury kryło się azbestem, w lakierach stosowało się ołów, samochody nie miały katalizatorów.
I jakoś się żyło - trzeba było więcej kombinować, ale nie było gorzej.

Mnie raczej ojcostwo nie czeka (tylko bez haseł typu "gadasz bzdury") - ale gdyby tak przyszło uczyć nowe pokolenie... To wolałbym, żeby nie uczyło się ono tylko naciskania guzików i odczytywania komunikatów. Wolałbym, żeby nie żyło w sterylnych warunkach, sztucznie dowitaminizowywane, dowapniowywane i zabezpieczane przed każdym możliwym objawem zagrożeń.

Po prostu wolałbym, żeby to nowe pokolenie umiało naprawić starego diesla w szczerym polu. Obcęgami chociażby...