znudzeni życiem ludzie w autobusie patrzą na mnie jakbym była innym wytworem tego wszechświata. jestem równie znudzona jak oni. również siedzę w autobusie, czekam na przystanek, na którym mam wysiąść. też czasami spoglądam na szybę, gapiąc się na głupich przechodniów, którzy chyba nie wiedzą gdzie idą. słucham muzyki, bo to moje ulubione zajęcie. czytam książkę, bo mi się podoba. to wszystko. za każdym razem kiedy podnoszę głowę i się rozglądam zastanawiam się, dlaczego oni obserwują mnie z taką uwagą. dlaczego tak ich interesuję. na kolejnych przystankach ktoś wsiada i wysiada. wsiadający od razu zwracają na mnie uwagę jakbym była duchem. przecież ja tylko siedzę, słucham muzyki, czytam książkę, czekam i nie zwracam uwagi na resztę świata. nie ma we nic specyficznego. a no tak, przecież mam rozwiązane glany, złowieszczy wzrok, kostkę pełną naszywek i moja muzyka jest odrażająca, a książka jest o najniebezpieczniejszym zespole na świecie. macie rację, warto zwrócić na mnie uwagę. łał! przecież jestem człowiekiem jak każdy inny.