1524.

Szklarska Poręba 2016

Analizując ostatni okres jakoś nie jestem w stanie precyzyjnie stwierdzić

czy dzieje się dużo, czy właściwie nie dzieje się nic.

Na pewno coś się zmienia. Chyba we mnie, bo otoczenie zdaje się nie ewoluować.

No wiecie, każdy w pewnym momencie swojego życia zatrzymuje się i zadaje pytania.

Pytania do samego siebie. Czasami proste, co jakiś czas te wymagające głębszych przemyśleń.

Czy jestem szczęśliwy? Dokąd właściwie zmierzam? Co robię ze swoim życiem?
Czy żyję w zgodzie z własnymi przekonaniami? Czy to co robię daje mi satysfakcję?

Oczywiście to tylko malutka cząstka tego co przychodzi człowiekowi do umysłu.

I co? Siadasz z kubkiem herbaty, w tle leci jakaś muzyka, a Ty uświadamiasz sobie,

że wcale nie jest tak jak być powinno, że nie tego oczekujesz i zmierzasz w zupełnie inną stronę,

że jesteś w ślepej uliczce, którą dążysz, mając złudne nadzieje, że na końcu wcale nie będzie muru.

A przecież będzie. Więc po co? Po co marnować czas na coś, co do niczego nie prowadzi?
Dlaczego by nie ruszyć w kierunku swoich marzeń? Nie zawalczyć o rzeczy, na których nam naprawdę zależy?

Oho, to właśnie ta chwila, kiedy wkrada się strach i lenistwo.

Bo czy nie łatwiej jest unikać konsekwencji, stać w kącie i biernie przyglądać się jak życie ucieka nam przez palce?

Czy nie prościej jest nieustannie uciekać przed rzeczywistością?

Przecież mogę tyle stracić.. Ale co takiego, skoro nie jesteś szczęśliwy?

Ależ oczywiście, sprawą bezsporną jest to, że eskapista ma prościej, przecież nie musi się przejmować.

Ale czy prościej znaczy lepiej dla nas? Wpadamy w pułapkę. Czy nie warto zawalczyć o to, czego pragniemy?

No właśnie, pozostaje jeszcze kwestia tego, czego ja właściwie pragnę?

Kiedyś się tego dowiem i to osiągnę, wierzę. I Wam również tego życzę.

Hm, niezbyt często (nigdy?) pojawiają się tu wpisy tego typu, ale jakoś od święta mnie wzięło na pisanie.

Mam nadzieję, że nikogo nie zanudziłam moimi wypocinami.

Dobrej nocy, Kochani.