Full: [url]http://img85.imageshack.us/my.php?image=1002842fffmniwc1.jpg[/url] Kolor: [url]http://img166.imageshack.us/my.php?image=1002842fffmniibv7.jpg[/url] Wieczorne powietrze muska twarz. Ciepły wiatr miota kosmykami. Granitowe niebo błyszczy milionami ciał niebieskich. Co niektóre migają jak dyskotekowe neony. I słychać tylko jak wiatr zmusza liście do obowiązków. A które nieposłuszne, wysyłane na wieczną tułaczkę. Gdyby nie ta cholerna grawitacja... Szelest. Szum lecącego miliardy kilometrów stąd samolotu, gdzieś tam w granicie. Nagłe zjawienie się małego, czarnego sąsiada z podwórka, co sprawia, że serce czuję w gardle, jak nie wyżej. Słyszę głośne miauknięcie z zapytaniem o godzinę. Bezczelnie nie odpowiadam. Mówię tylko: `Dobry wieczór panie Kracy.` Deszcz Leonidów. Kocham te deszcze. Jeden za drugim. Drugi za trzecim. Piąty za szóstym. Ósmy za dziewiątym. Pogubiłam się. Teraz skupiam się na tej ciszy. Samolot utonął w oddali. Być może wyleciał za horyzont. Pan Kracy odszedł, wcześniej ocierając się o moją nogę i zmuszając do pogłaskania. Choć i on, i ja, wiemy, że nie powinnam tego robić. I szelest ucichł. Być może czas pracy dobiegł końca. Uspokajająca cisza. Niepokojąca cisza. Kojąca cisza. Dziwna cisza. Oparta o ogrodzenie życia, czekam na jakiś znak od Boga. I na te uczucia nie zobrazowane. I na te słowa niewypowiedziane. Czuję, że mogłabym czekać bez końca. [b]Szkoda, że nie mogę Ci tego wszystkiego pokazać...[/b]