Jeszcze za wcześnie...

Chcę wzlecieć ku niebom złocistym Jak sokół swe skrzydła rozłożyć Wzbijać się, frunąć, szykować Płynnie wśród chmur maszerować; Popłynę jak łódź przeznaczenia Uśmiechnę się, żagle rozłożę A wolny wiatr mocą tchnienia Wyzwoli mnie z doczesności... O, jak przyjemnie szybować Uwolnić się z bytu szarości, Nie grać w teatrze życia, Lecz wolnym być - dzieckiem wolności; Cudnie się w ptaka przemienić Wyzwolić, co w sercu bryka I spontanicznie jak dziecko Kochać - gdyż miłość nie znika. Wolność - to nie swawola, To szczęście, co w duszy się rodzi - Materii w życiu nie zbiera, Gdyż w chwili ma przyjaciela; Płynę, tak cicho płynę Wolności blaskiem natchniony, Pode mną - tam nisko - na ziemi Biegnie człek życia szalony, Goni jak opętany Jak okręt przez wichry targany - Nie czuje się smakuje Gdyż świat jego życiem kieruje... I płynę wśród gwiazd i chmurek Na skrzydłach z marzeń utkanych, Czasami spotykam ludzi Ze wzrokiem miłością odzianym. Oj, chwilo, ma chwilo wielka Nie odchodź, gdy zerkam na ziemię Umacniaj się w prawdzie i wierze Rozbłyśnij swą mocą w eterze... Tomasz Nacuń