Coraz cześciej zastanawiam się co u Ciebie, jak sobie radzisz, czy jesteś szczęśliwy, czy może też czasem o mnie myślisz.. Może to głupie, ale tak jest, czuje się w pewnym sensie za Ciebie odpowiedzialna.. Tak, wiem, nie powinnam, bo niby dlaczego miałabym być, mam swoje życie, Ty masz swoje i nie ma już nas, jesteśmy tylko osobno. Aczkolwiek czuje wewnętrzną pustkę, taki brak osoby, która zawsze miała swoje konkretne miejsce w moim życiu.. Może to pora roku tak na mnie oddziaływuje, wywołuje we mnie powrót wspomnień a nawet.. chyba mogę to tak nazwać, tęsknotę. Tak, tęsknię za Tobą, tęsknie mimo wielu złych doświadczeń. A konkretnie tęsknię za rozmową z Tobą, za Twoim nerwowym paleniem papierosów, za ukrywaniem wzroku za okularami, za słuchaniem muzyki razem, za tym łobuzerskim uśmiechem, za nakłanianiem mnie do zapalenia papierosa, którego wiem, że nigdy nie chciałeś abym paliła, a napewno nie przy Tobie, w sumie to mogę wymieniać dużo.. pamiętam każde spotkanie.. każdy drobny szczegół. Mimo, że to już za nami i mimo, że nawet gdyby któreś z nas żałowało swoich wyborów, wiem, że nie przyznamy się do tego, wiem, że nie pozwolimy by historia znów się powtórzyła.. Pięknie bywało, jednakże z całą pewnością mogę stwierdzić, że nie umiemy żyć ze sobą, to nas niszczy, to dla nas jest toksyczne, zabija nas od środka.. Jedyne co nam pozostało i co zrobiliśmy to akceptacja i krok w przód, osobno. Udało się, oboje potrafimy być szczęśliwi z kimś innym.. a nawet jeśli tak nie jest to nigdy sie do tego nie przyznamy i zawsze będziemy zaprzeczać. Mam nadzieję, że kiedyś się spotkamy, za kilkanaście lat i że wtedy szczerze będziemy potrafili opowiedzieć czym była dla nas ta pierwsza miłość, nieszczęśliwa, niespełniona, ale oddana i wierna dopóki jeszcze mieliśmy siły aby o nią walczyć, oboje.