z moim skarbem

 Coś przyszło , usadziło się w sercu i nagle wszystko pryska jak jakaś banka mydlana. Coś zaczyna się psuć , wypalać , zanikać. Nie jest tak jak kiedyś , masz w duchu że będzie tak albo i lepiej, ale tu się coraz bardziej pogarsza  i najgorsza jest ta świadomość że możesz stracić coś na zawsze. Nie umiem już tak naprawdę powiedzieć co się dzieje w środku mojego ciała. Czasem jestem tak szczęśliwa , że najchętniej każdemu dałabym po kawałku mojego szczęścia i uśmiechu a czasem rozwala mnie samotność , i żal że najchętniej zniknęłabym gdzieś gdzie mnie nikt nie znajdzie i znów nie zrani. Prawdą jest , że to ciosy od życia i bolesne doświadczenia pomagają nam dorosnąć. Delikatnie mówiąc mam wyjebane na wszystkie te fałszywe twarze , mam w dupie co robią , z kim i po co . Zwisa mi fakt , czy ktoś się na mnie obraził , czy jeszcze nie . Nieliczne osoby są całym moim światem , reszta może iść się pierdolić . 

Usiądź , ale wieczorem. Najlepiej na asfalcie i popatrz w niebo. Widzisz? Zachodzi słońce, a końcowe sierpniowe powietrze wskakuje w Twoje nozdrza i daje ten piękne intensywny zapach. Zamknij oczy , weź powietrze jeszcze mocniej , zaciągnij się nim. Przed Twoimi oczami , masz wspomnienia z Twojego życia , dobre i złe. To ta chwila gdzie wiesz , że to życie dało Ci mocno w kość , a mimo to je kochasz bo tu jesteś.

I nie śpię w nocy , bo rzeczywistość jest lepsza niż sen .

http://www.youtube.com/watch?v=EfrcMkzHXc4