Nie mogę tego już dusić w sobie, to już prawie trzeci miesiąc czyli bliżej niż dalej.
To nie miało być tak, bo przecież obiecywaliśmy sobie tak dużo, ale wyszło jak wyszło.
Nie zapomnę tego dnia kiedy się dowiedziałam że zostaniemy rodzicami to było dokładnie 20 kwietnia tego roku byłam już wtedy w pierwszym miesiącu jak to powiedział lekarz, to było kilka dni przed maturami, były łzy strachu ale i nadzieja że wreszcie się ułoży.
Ale może zaczne od początku. Byliśmy ze sobą ponad 3 lata, znamy się już ponad 7, wszystko zaczęło się psuć już na początku kwietnia.
Wtedy oznajmił mi że poznał inną i się zakochał, że spotykają się ze sobą od miesiąca więc nie ma co dalej ciągnąć tego co jest między nami, wreszcie co do czego rozstaliśmy się.
Nie rozumiałam tego, miałam wsparcie znajomych, przyjaciół.
Spotykałam ich razem na ulicy, starałam sie byc silna naprawdę aż do dnia kiedy zaczęłam się źle czuć i okazało się że jestem w ciąży.
Chciałam mu o tym powiedzieć, myślałam że jakoś to będzie ale pech chciał że ta młodsza ode mnie o dwa lata dziewczyna spotkała mnie na ulicy i powiedziała że jest w ciąży z facetem który skradł mi serce.
Porozmawialiśmy jakiś tydzień później, powiedział że nie chce mnieć ze mną nic wspólnego, że ma już dziecko z kobietą którą kocha.
Na dzień dzisiejszy radzę sobie jakoś, zdałam maturę, rodzice i przyjaciele mnie wspierają a jego zostawiła panna i wróciła do rodziców, chciał wrócić ale nie chciałam stwierdziłam że po tym jak nazwał moje dziecko "bachorem" dam sobie radę sama.
Brzuch jeszcze nie jest widoczny a szkoda, nie żałuję tych wszystkich momentów spędzonych z nim ale chyba potrzebuje czasu. Ulżyło mi trochę jak napisałam to wszystko.

Miłego dnia wam życzę.
3majcie się