Lusia

Widzę drogę, prowadzącą między zapomnianymi myślami, między jutrem a przyszłością. Wszystko, co dotąd było mi bliskie, odeszło bez skargi, ustępując miejsca radości i nasyceniu. W moich słowach nie ma dość ciszy, aby udobruchać przeszłość, przyzwyczaić się do teraźniejszości. Nie wiem, jak serce mogło bić, nie znając twojego oddechu. Czas sprawił, że łzy stały się miłością. Doszukałam się cienia w dniach, które nigdy nie należały do mnie. Próbuję bezskutecznie zliczyć łzy tego nieba.