08.04.2024 r.

Śnić na błędach

Czy będzie mi kiedykolwiek dane

uśmiechnąć się

tak zamaszyście, jakby wszystkie nieba

stanęły nagle u progu?

Czy będę mogła zrozumieć, ile gwiazd

potrzeba, aby wskrzesić oddech,

pobudzić bicie czasu?

Smutek, rozpacz, przelane na ślepo łzy -

czy wszystko faktycznie zaczyna się

od środka?

A może to bezcielesność tęsknoty

sprawia, że uczę się śnić

na błędach?

Płoną rozległe zmarszczki

po świeżo zadanej melancholii.

W sercu rodzi się pokuta,

że to, co pozornie błahe,

stanowi wstęp

do dłuższej, nieprzegadanej autobiografii.

Nie wykreślam godzin, nie wyrzucam

na śmietnik takich samych dni -

ufność i zrozumienie każą zostać

i czekać płochliwie, aż słońce

wskaże właściwy kierunek,

aż księżyc zwróci wykradzioną jasność.

Powiedz, proszę, jaka jest odmienność

między życiem a śmiercią?

Czy przyszłość skazała nas na dożywocie?