htsz

Świta mijają, w żołądku bałagan w sercu podobnie.

Gubie się w tym świecie, kłamstw, rozpusty, złudzeń. 

Przraża mnie myśl. że życie biegnie do przodu, a moje marzenia, pragnienia, plany uciekają przede mną. Przez ostatni czas zdarzyło się zbyt wiele żeby obrać to w słowa... Chciałabym wrócić do chwil kiedy wszystko powodowało RADOŚĆ ... kiedy uśmiech był czymś zwyczajnym, normalnym niekontrolowanym. Czuje jaknbym musiała najpierw pytać się samej siebie, czy mogę się uśmiechnąć.... Przeraża mnie cała ta sytuacja, obsejsa nad panowaniem nad swoimi uczuciami. Nie daje rady... Chce przestać kontrolować samą siebie. Chciałabym być kimś innym, chciałabym myśleć inaczej, mieć inne poglądy,zasady. Wtedy wszystko było prostsze, łatwiejsze. Mogłabym powiedzieć chrzanie...! I mogłabym żyć dalej, a tak muszę stać w miejscu. Muszę zastanawiać się, jak żyć kiedy nie ma części mnie. Wszystko się rozpadło, niczego innego nie mogłam się spodziewać, gdybym potrafiła wyciągać wnioski z pewnych systuacji już dawno bym się wycofała... Krok do tytułu uratowałby mnie od wielu rozczarowań. 

Myślę, że posiadam własną definicję miłości, nikt nie potrafi się pod nią podpasować, zrozumieć jej istoty, kochać tak jak ja bym chciała... Z każdym dniem robie się coraz to starsza, zdobywam nowe doświadczenia, żyje pragniem, aby zmienić swoje poglądy na temat "miłości", ale nic sie nie zmienia. Jest tylko coraz to więcej rozczarowań.