Już jutro matura...

Swej matury czekam tak,

że aż tchu mi w sercu brak.

Spać nie mogę ani jeść,

Strach to mego życia treść.

Drogi profesorze radź!

Jak mam tę maturę zdać?

Czy po nocach uczyć się,

Czy rozmyślać, martwić się?

Bez swobody ginę tak,

jak zamknięty w klatce ptak.

Nie chcę już w rozterkach być,

chcę nareszcie zacząć żyć!

Gdzie ten, który powie, że

geniusz w mym sercu kryje się,

że maturę świetnie zdam,

przecież wielkie chęci mam.

Gdzie ten, który powie jak,

zdobyć wiedzę lekko tak,

by nie wkurwać cały dzień,

by nie został ze mnie cień.

Po co ja sięmartwić mam

większiść zdaje, ja też zdam.

Profesorze nie bądź zły,

byłeś młody wszak i ty.

Dzisiaj wielką mamy chęć,

by maturę zdać na pięć.

A jak trzeba z siebie dać

to na szóstkę też nas stać.

Myśle, że ta interpretacja wiersza w moim skromnym wykonaniu na zakończeniu roku maturzystów pozostanie w pamięcy wszystkich na długo. Po czym tak sądze? Po łzach niektórych nauczycieli... było widać, że na prawdę się wzruszyli...

3 lata minęły niewiadomo kiedy, może i jest mi trochę żal tego wszystkiego, ale nie mogę spoglądać wstecz, bo zbiliżają się chwile, na które czekam od dobrych 2 lat... kiedy (mam nadzieje) wkońcu spełnią się moje marzenia...

Marzę o tym, że przyjdzie kiedyś taki dzień, że przyjdę do pracy, zaparzę sobie mocną kawe ze śmietanką, wsypię 2 łyżeczki cukru, wejde do studia... usiądę, założe słuchawki na uszy, zdelektuje się łykiem świeżo zapażonej kawy, położe palce na konsolecie, nabiore powietrza w płuca, podniose panel na konsolecie i powiem te jakże banalne ale jednocześnie piękne słowa...:

... minut minęło po godzinie ..., Patryk Kamiński zapraszam na nasze dzisiejsze spotkanie, które potrwa do godziny ...

Wtedy poczuje, że spełniam swoje marzenia i robie to co sprawia mi ogromną satysfakcję...