...

rok temu była zupełnie inna pogoda.

stałam w grubej, zimowej kurtce, przemoknięta do suchej nitki.

czekałyśmy na tą magiczną godzinę, w której mieli nas wpuścić.

mniejsza o to, że w konsekwencji nasz dramat przedłużył się o kilkanaście/kilkadziesiąt minut.

rok temu o tej porze ...

zaczął się mój koszmar.

dusząca mnie pani z parasolką

ogromny ścisk

chęć porzucenia tego wszystkiego w cholerę i powrotu do domu

no i ta moja lewitacja w powietrzu przez dobre parę minut

"WSZYSCY KROK DO TYŁU!"

"NAM TEŻ JEST ZIMNO"

te wszystkie obrazy, nasze krzyki mam teraz w głowie.

gdy zamknę oczy przypominam sobie wszystko.

tak sobie myślę, ile rzeczy uległo zmianie od TEGO DNIA, od najszcześliwszego dnia w moim życiu przynajmniej do tej pory.  jak bardzo się przez ten rok zmieniłam?

mam wrażenie, że dzisiaj jestem niemalże zupełnie innym człowiekiem.

i nie chodzi tutaj tylko o to, że odchodziłam i wracałam do TH chyba z miliard razy.

jestem zdania: od nich nie da się odwrócić. jeśli przeżyłeś/aś z nimi chociaż kilka miesięcy, zawsze ale to prędzej czy później poczujesz potrzebę powrotu do tego.

przybył mi kolejny rok, stałam się trochę mądrzejsza (dziwne ale prawdziwe), patrze na niektóre rzeczy z zupełnie innej perspektywy niż przed rokiem.

czymże byłaby ta rocznicowa notka bez podziekowań :

dziękuję WSZYSTKIM ale to absolutnie wszystkim dziewczynom, które właśnie dzięki TH poznałam.

i przykro mi z powodu, że niektóre osoby dane mi było poznać dopiero PO wszystkim.

dziękuję, dziękuję, dziękuję

niezmienrnie dziękuję wszystkim

którzy byli ze mną

jeszcze jako z amffioną

(gdy zaczynałam moją przygodę z photoblogiem)

no i juzpowszystkim.

napewno nigdy o Was nie zapomnę.

i nigdy nie zapomnę tego dnia.

dzięki wam wiem

jakie to cudowne uczucie gdy marzenia się spełniają.

dziękuję.

<3