Moja stupiędziesięcioośmio centymetrowa osoba wszeż i na około stanowi teraz wulkan emocji ludzkich począwszy od tych dobrych a na tych złych kończąc. Żaden szkolny podręcznik, jak i książka o cudach przyrodniczych i naturalnych, nie jest w stanie stwierdzić, kiedy on wybuchnie i jakie będą skutki tego wydarzenia. Miłość niemiłosiernie walczy z nienawiścią, co odbija się na mnie repertuarem humorów, tak różnym, jak wybór filmów w kinie. Dobro, jak słońce uderzające promykami o nasze twarze, tłumią czarne chmury zła, które wtargnęły do mojego małeg główkowego nieba. Klucz do drzwi nazwanych szczęściem, zabrał ten negatyw, który ani myśli, żeby kiedyś się nade mną zlitować. Zazdrość wyżera mi dziury i pewnie tam w środku wyglądam jak ten żółty ser. Niemiłosiernie pragnę zbużyć ten domek z klocków lego nazwany 'uczuciem' i odbudować go od nowa, klocek po klocku. I chciałabym, żeby ten każdy klocek, choć z pozoru niczym różniący się od innych, to dla mnie znaczący wiele. Moja odwaga, stała się chyba achillesową piętą, gdyż mój palec nie jest w stanie nacisnąć na klawiaturze telefonu przycisk potwierdzający wysłanie sms-a. Jednego z sms-ów, które w telefonie spoczywają pod folderem ''Kopie robocze'', gdyż spoczęły na przycisku tym czerwonym. Czas nieubłagalnie biegnie, a u mnie ciągle to samo, chcę zmiany, zmiany, która znowu da mi szansę i siłę, by moje usta, z prostej lini zamieniły się w kształt, przypominający zółty owoc zwany bananem. Tak czy siak, moja zmiana w ateiste nadal trzyma górę. Wiara, wierzyć czy nie wierzyć? 

PS. Rozwaliłam aparat. Nic nie zmieni tego, że jestem mega wkurzona. Chyba, że w moich łapkach zawitałby nowy sprzęt. Choć i tak twierdzę, że i to marzenie się nie spełni.. Ale poczekamy zobaczymy. Czekanie, to dla mnie mordęga, ciągła, straszliwa mordęga.