yhy

jest w zyciu taka chwila, podobna do nadchodzej burzy,

kiedy to stoisz na dworze i tylko czkeasz az sie zachmurzy,

wiesz wtedy co cie czeka, spadasz w dół, łapiesz doła..

twój usmiech to naklejona emotikona..

nie masz siły by spojrzeć na siebie 

zamiast tego zastanawiasz sie gdzie są ci ktorzy nie mili zostawic w potrzebie,

tak naprawdą są, cały czas,

tylko ty z głupoty przesuwasz miedzy was głaz,

by zostać samemu, bo już nie masz sił, burza nabiera prędkości,

ty tylko modlisz się by wtrzymać zamierzanie i dotrwac do przyszłości,

kiedy nadchodzi punkt kulminacyjny, wiesz tylko jedno,

że jesli w tym momencie nie wstaniesz to przeżyjesz podwójne piekło, 

więc ostatkiem sił wstajesz, 

mówisz najbliższym że sie nie poddajesz, 

przeczekujesz grzmot i czekasz na kolejny błys, 

by wyprostować sie i dac negatywnej energi w pysk, 

z uśmiechem patrzysz w góre, 

przeganiając tym złą chumrę...

wtedy patrzysz znów tam, w niebo...

i prosisz żeby chociaż raz, było wszystko jak trzeba, 

bo chcesz iść dalej, a nie od razu do nieba.

Doma i wieczorna poezja .. 

pozdro 600, zjebany tydzien sie szukje ,,, 

"daj z siebie wszystkie siły, by pomoc komuś wstać '