Prawdziwi przyjaciele...

Prawdziwi przyjaciele to ci, którzy są przy tobie,

gdy dobrze ci się wiedzie.

Dopingujący cię,

cieszący się z twoich zwycięstw.

Fałszywi przyjaciele to ci,

którzy pojawiają się tylko w trudnych chwilach,

ze smutną miną, niby solidarni

podczas gdy tak naprawdę twoje cierpienie jest pociechą

w ich nędznym życiu.

Czasami wydaje nam się,

że mieszka w nas dwóch różnych ludzi.

Jeden, który wszystko doskonale czyni i tego człowieka prezentujemy światu.

Jest też i ten drugi, którego się wstydzimy, i tego ukrywamy.

W każdym człowieku istnieje coś takiego jak wewnętrzny dysonans i niespójność.

Każdy chciałby być dobry, a jedynie dokonuje czynów,

których sam często nie rozumie.
Dlaczego tak jest? Dlatego, że człowiek nie jest Bogiem, nie jest też aniołem,

ani jakąś nadistotą, a jedynie małym pielgrzymem w długiej, dalekiej drodze swojego życia.

Własne słabości czynią go wyrozumiałym i łagodnym w stosunku do innych.

Ktoś, kto jest bezkrytyczny wobec samego siebie,

będzie twardy i niezdolny wczuć się w innych.

Nie będzie umiał nikogo pocieszyć, dodać odwagi i wybaczyć.

Szczęście i przyjaźń tkwią tam, gdzie ludzie są wrażliwi, łagodni i delikatni w słowach.