JAN PAWEŁ II

Wczo­raj do ciebie nie na­leży. Jut­ro niepew­ne...

Tyl­ko dziś jest twoje. 

Nie żyje się, nie kocha się,

nie umiera się - na próbę. 

Przyszłość zaczy­na się dzi­siaj, nie jutro.

Miłość, która jest go­towa na­wet

od­dać życie, nie zginie. 

Czu­jesz się osa­mot­niony. Pos­ta­raj się od­wie­dzić ko­goś, kto jest jeszcze bar­dziej samotny. 

Człowiek jest wiel­ki nie przez to, co po­siada, lecz przez to, kim jest; nie przez to, co ma, lecz przez to, czym dzieli się z innymi. 

Niech nasza dro­ga będzie wspólna. Niech nasza mod­litwa będzie po­kor­na. Niech nasza miłość będzie potężna. Niech nasza nadzieja będzie większa od wszys­tkiego, co się tej nadziei może sprzeciwiać. 

Dziś człowiek tak często nie wie, co no­si w so­bie, w głębi swej duszy, swe­go ser­ca. Jak często jest niepew­ny sen­su swe­go życia na tej ziemi. Ogar­nia go zwątpienie, które prze­radza się w rozpacz. 

Za wojnę są od­po­wie­dzial­ni nie tyl­ko ci, którzy ją bez­pośred­nio wy­wołują, ale również ci, którzy nie czy­nią wszys­tkiego co leży w ich mo­cy, aby jej przeszkodzić

Pow­stań, ty, który już stra­ciłeś nadzieję. Pow­stań, ty, który cier­pisz. Pow­stań, po­nieważ Chrys­tus ob­ja­wił ci swoją miłość i przecho­wuje dla ciebie nieo­cze­kiwaną możli­wość realizacji. 

Wy­magaj­cie od siebie choćby in­ni od was nie wymagali. 

Wstyd mi. Pre­zydent stoi, kar­dy­nał stoi - a ja siedzę.

Wiara i ro­zum są jak dwa skrzydła, na których duch ludzki uno­si się ku kon­tem­plac­ji prawdy.  

Zbyt często życie ludzkie roz­poczy­na się i kończy poz­ba­wione ra­dości i poz­ba­wione nadziei. 

Bóg jest pier­wszym źródłem ra­dości i nadziei czlowieka. 

By­wa nieraz, że sta­jemy w ob­liczu prawd, dla których bra­kuje słów. 

Tyl­ko miłość może wyk­luczyć używa­nie jed­nej oso­by przez drugą. 

Nadzieja za­wiera w so­bie światło moc­niej­sze od ciem­ności, ja­kie pa­nują w naszych sercach.