Tylko mnie kochaj 

Jeśli jesteś głodna, to oczywiście jedz. Chociaż wolałbym, żeby się odbywało przy pomocy noża i widelca.

Tatusiu, nie zostawiaj mnie tutaj.

Romeo: A dzieci?

 Agata: Nie planuję. Przynajmniej, w najbliższym półwieczu.

Michalina: Ale z ciebie sztywniak.

 Michał: No, takie uwagi zatrzymaj dla swoich kolegów, jasne?

Michalina: A w domu zjemy kurczaka jak kiedyś?

Michał: Jasne, ale dlaczego mówisz szeptem?

 Michalina: Żeby kaczka nie słyszała.

Agata: Bardzo mi się podoba pański mundur.

 Romeo: Dziękuję bardzo. Wie pani... za mundurem panny... gęsiego, nie?

 Julia: Byłam tu w sprawie pracy.

Michał: Ze mną pani rozmawiała?

Julia: Nie, z panią Agatą? Ma pan problemy z pamięcią?

Michał: Nie, z panią Agatą.

Agata: Chciałeś przede mną ukryć, że masz dziecko?

Michał: Nie mam. Nie wiedziałem.

Agata: Wiedziałeś, nie wiedziałeś. Ale mnie zdradziłeś.

Michał: To musiało być grubo przed tobą.

Agata: No, raczej.

Michał: To na pewno nieporozumienie.

 Agata: Wiesz co, ty sam jesteś jedno, wielkie nieporozumienie.

Michał: Dlaczego nie śpisz?

Michalina: A ty?

Michał: Zaraz się położę. Muszę pomyśleć.

Michalina: A o czym?

Michał: A o czym? O wszystkim. O tobie...

Michalina: A o czym o mnie...?

Michał: Że się bardzo cieszę, że do mnie przyszłaś i że będzie mi bardzo smutno, jeśli będziesz musiała odejść.

Michalina: To nie pozwól mi odejść... Obiecaj.

Michał: Zawsze będziesz moją córką. Zrobię dla Ciebie wszystko...

Michalina: Nie trzeba wszystko...

Michał: Tylko co...?

 Michalina: Tylko mnie kochaj.

Michał: Ile jest tych jabłek?

Michalina: Kilo trzydzieści.

Michał: Sztuk ile... Pięć.

Michalina (zabierając jedno jabłko): A nie, bo cztery.

Michał: Codziennie zjesz jedno jabłko. Jak zjesz ostatnie, wrócisz do mamy. W piątek za cztery dni. Pasuje ci?

 Michalina: A ci?

 Michał: Jesteś ładniejszą dziewczynką niż chłopcem.

Michalina: Wiem.

Michał: To czemu mama ubiera cię jak chłopca?

Michalina: Bo mi nie zależy.

Michał: Mama też jest taka?

Michalina: Jaka?

Michał: Pyskata?

Michalina: Nie.

Michał: To po kim to masz?

Michalina: Po tacie, chyba.

Michał: No, to akurat może być dowód na to, że nie jestem twoim ojcem.

Michalina: Być może. Nie znam cię aż tak dobrze.

Michał: Ja się znam.

Michalina: Ale swoje wiem.