Skojarzenia? Do teraz myślałam, że ludzie wypowiadają je przypadkowo. Do teraz. Jedno słowo, a ktoś był w stanie doszukać się w nim o mnie czegoś, co rzeczywiście jest prawdą. Ale nie czegoś w stylu "lubisz to", czy "nie lubisz tamtego". Czegoś co dotyczy raczej stanu ducha, emocji. Czy nie znając mnie, spotykając mnie pierwszy raz można ot tak zgadywać, czy to widać aż tak? Nie wiem, wydawało mi się, że nie i właściwie nadal tak myślę. To nie jest tak,że nie mówię nikomu. Nie. Nie jest tak,że nikt choćby w małej części nie wie, nie zna moich, nazwijmy to - rozterek. Ale przecież już od jakiegoś czasu czuję TĘ potrzebę. Tak, przytłacza mnie to. Owszem, nie zastanawiam sie nad tym cały czas, ale sęk w tym, że to tkwi tam w środku. I czeka. Czeka aż ja pojmę lub, aż ktoś pomoże mi zrozumieć, w pewien sposób być może nakierować. A być może potrzebuję, żeby ktoś spojrzał na to z innej perspektywy. Właśnie z tej, z którą w tym momencie mam problem. Owszem w teorii mniej więcej wiem jak to wygląda. Ale czy tak jest rzeczywiście? Jedno wiem, że nie mają sensu czyny, które wykonywać powinnyśmy, jeżeli robione są tylko ze względu na tę właśnie powinność a nie potrzebę wewnętrzną, tę najbardziej szczerą. No i pytania bez odpowiedzi. Nawet jeżeli jakąś znam, chciałabym - sama nie wiem - upewnienia? To są właśnie te sprawy, które czasem ciężko wyrazić, nawet pisząc właściwie samemu do siebie, bo brak odpowiednich słów, brak - sama nie wiem czego. To są właśnie te sprawy, o których staramy się nie myśleć, odsuwać je, być może całkiem nieświadomie w biegu kolejnych dni,ale które czekają i czekać będą, a od czasu, tak jak dziś, po prostu o sobie przypomną. I wtedy właśnie człowiek ma problem żeby usłyszeć dobrze własne myśli, których nagle zbiera się za dużo w jednym momencie. Co mi przeszkadza, hamuje mnie przed podjęciem kroku, który być może w jakiś sposób mógłby pomóc? Sama nie wiem. Strach? Ale właściwie przed czym? Nieśmiałość? Nie wiem.