Zagubione...

 Od września próbuję tutaj coś naskrobać. Coś sensownego, a co pozwoliłoby mi trochę o tym wszystkim nie myśleć.

Myślałam, że zmieniając coś w swym życiu będzie lepiej. W teorii tak powinno być. Tak więc obciełam swoje włosy, zapisałam się na basen i kilka jeszcze innych drastycznych kroków. No i powinno być lepiej, no właśnie... powinno ale chyba znów coś nie pykło.

I tak tkwie w swej beznadziejności, nic mnie już nie  cieszy. Nic nie wychodzi, nawet pływać nie potrafię się nauczyć. Czasu jak na lekarstwo też notorycznie brak. 

Czasem mam takie wrażenie, że całe me życie to porażka a udali mi się tylko przyjaciele, chociaż nawet tego nie jestem już pewna. Bo przyjaciele są jak ciche anioły... Gdy odchodzą jakaś cząstka naszej duszy też obumiera... Dlaczego o tym mówie? No właśnie, ostatnio ktoś powiedział, że od 3 lat widzi, że czegoś u mnie brak....A ja przecież wiem czego...Na dodatek dzisiaj  kolejna taka cząstka została nadszarpnięta i nie wiem co z tym zrobić.....

Święta też zalatują beznadziejnością. Nie czuję ich po prostu. Zawsze to chociaż w tych przygotowaniach, sprzątaniu, piosenkach czy czymkolwiek. Teraz nawet nie miałam za bardzo kiedy sprzątać czy coś. Moja jaskinia wygląda jakby ktoś na nią napadł, to aż smutne... No a na dokładkę jeszcze z tym całym gotowaniem zostanę sama, a wogóle nie mam do tego głowy. Tak jakby całe jedzenie straciło smak. Ulubionym daniem stała się czekolada. Reszta może nie istnieć. Czegóż więc Wam życzyć? Życzę radości z życia, Nowego Życia, które przychodzi co roku. I lepszego nowego roku... albo przynajmniej nie gorszego niż ten obecny...

https://www.youtube.com/watch?v=oWvRNbpd6ys

                                                                      Zostało jeszcze coś, na imię ma nadzieja. Jeśli tylko zechce drogę wolną jej dam, lecz chyba właśnie się ubiera...