Stanąłeś na Jej drodze,  by na niej pozostać. Albo bywać od czasu do czasu. Albo też kiedyś z niej po prostu zniknąć. I Ty, i Ty, i znowu Ty, i Ty. O to w tym wszystkim chodziło, bo los zawsze działa na korzyść obojgu stron. Odchodząc pozostawiasz za sobą ciąg wspomnień; zostając dajesz nowe nadzieje. Może to chujowa teoria, ale uwierz mi, że lepiej wierzyć w to niż nie wierzyć w nic. Jedyną prawdą jest to, że w dążeniu do celu najpiękniejszym momentem nie jest jego osiąganie. Wystarczy spojrzeć wstecz, po chwilowej analizie nie będziesz miał wyjścia, musisz przyznać mi rację. I jeśliby za cel uznać to, co się kończyło; a może dopiero zaczynało- musisz przyznać że droga do celu była o wiele bardziej nasycona uczuciami. Dajmy ludziom odchodzić, poddawajmy się nawet licznym obrażeniom odniesionym w wyniku gwałtu na emocjach! Dajmy robić im to w ciszy, bez zbędnych jęków... Bo może się mylę, ale im więcej tęsknoty, smutku, walk staczanych ze samym sobą- tym mądrzejsi, silniejsi i wytrwalsi jesteśmy.