Huahaha dziuń.

Stare. Jeszcze za czasów nauki z Anitem do matury ;o

Już 4 miesiąc minął nam tu.

Ciągła gonitwa za czymś co zwykło nazywać się stabilizacją.

Pograniczne myśli, roztargnione słowa i cisza.

Cisza przed burzą. 

Cisza która staje się tak głośna, ze pękają mi oczy...

Uchodzą emocje ze łzami.

Idziemy tak razem, gubimy małe cząstki siebie.

Głuche cząstki małego istnienia. Trzymając się kurczowo ciało przy ciele.

By rozrywając się w dzikiej furii później zszywać się wzajemnie.

Tkasz mnie tak czule, zaszywasz wewnątrz mnie uczucie.

Jesteśmy burzą gdy nasze ciała splątują się wirując.

Tworzymy w swej swoistej konstrukcji huragan, który porywa nas w niczym mistyczny taniec.

Mistyczny? spytasz. Tak, bo ta forma nawet dla nas jest zagadką.

Bo patrząc w Ciebie, wiem, że samej siebie nie znam.

Bo wierząc w nas, wiem, że ta wiara mnie zgubi, bo to wiara w nicość.

I kiedy odkryjesz przede mną siebie, i staniesz przede mną tak naga w swojej naiwności,

wiedz, że nie poznam siebie, zapragnę poznawać Cię na nowo.

Kocham Cię! <3