21.03.2014

Mogłabym sobie tutaj, gadać i gadać... Jest okres w którym walczysz, I jest proporcjonalny do siły marzeń,siły wiary, póki starczy ich... Nie umiesz poddać się i zmierzyć z prawdą. Choćby cały świat mówił Ci, że już nie warto. Nie umiesz odpuścić, sny dodają skrzydeł, nieważne co innym zdaje się niemożliwe, podnosisz rękawicę, przyjmujesz kolejny cios, mówisz : "ja wciąż to widzę!" choć oczy spływają krwią. Stajesz do walki i stajesz się ślepcem, niewolnikiem wizji, rozum przegrywa z sercem, i stajesz się naiwny, próbujesz skupić myśli, ale to wraca ciągle, zawyża Twój instynkt i wysysa emocje. I stajesz się wrakiem, ten etap jest najgorszy, bo jeszcze nie płaczesz i bliżej Ci do złości, a potem coś pęka i nie ma już perspektyw. Serce masz tak puste, wzrok jest taki tępy... I nagle budzisz się rano, i nie wiesz gdzie się podziało,to co jest walką.

rude