Uciekam sama przed sobą. Uciekam przed włsnymi marzeniami i uczuciami. Chcę uciec stąd jak najdalej. Stojąc nad rzeką patrząc jak płynie zastanawiam się... Zastanawiam się co ja tu robię? Co jest mi przeznaczone? Nie wiem już co robić jak sie uporać z własnymi problemami. Jak zacząć życ od nowa. Jak zapomnieć o tych latach spędzonych sam na sam . Byłam wtedy taka szczęsliwa, że nie docierało do mnie jak mnie ranisz. Każdy Twoj dotyk, każde słowo sprawiał, że czułam sie jak księżniczka. Nie wiedziałam jednak co będzie potem. Minęły chyba dwa lata albo więcej. Sama juz nie wiem. Przestałam zwracać uwagę na mijające dni. Straciłam rachubę czasu. Uczucia ciążyły i nie mogłam powstrzymać łez. Miałam wrażenie, że każda napotkna osobie smieje mi się w twarz. Postanowiłam wyjść. Pod osłoną nocy wędrowałam w "kajdanach" przez miasto z głową spuszczoną w dół. Wiedziałam, że muszę się wziąć za siebie, że nie mogę tak dalej żyć. Teraz w moich oczach widać wszystko całą męczarnie, każdy ból.