live your life

Sprawa ogólnie jest dość zabawna.

To znaczy właściwie to nic w tym śmiesznego, bo chyba życie tak po prostu w pewnym momencie się układa, choć nie wszystkim.

W KAŻDYM RAZIE.

Muszę się po prostu wygadać / wypisać, bo duszę to w sobie i duszę.

Doszłam do wniosku, że moje życie weszło na tak wysoki poziom, że to masakra 

NIGDY w życiu nie byłam tak szczęśliwa, NIGDY nie zachowywałam się w taki sposób wobec drugiej osoby, NIGDY nie darzyłam miłością kogoś aż tak bardzo jak teraz, NIGDY, ale to po prostu NIGDY moje życie nie było tak cudowne jak od zeszłorocznego grudnia. I mimo, że jestem osobą nie do końca przekonana do "sił wyższych" to właściwie codziennie dziękuję Bogu, że spotkałam mężczyznę mojego życia.

Cieszę się, że nasze uczucie jest tak silne, że, choć czasem jest to bardzo bolesne, to ZAWSZE przechodzimy przez wrzystkie trudności, upadki i radzimy sobie z naszymi słabościami. 

Cieszę się, że mogę dla niego gotować, dbać o domek, przedewszystkim dbać o Niego, a w zamian widzieć te piękne radosne oczka, przezabójczo przystojny uśmiech i być przytulana przez jego ciepłe ramiona, w których czuję się niesamowicie bezpiecznie, i w których zapominam o wszystkich głupotkach i zmartwieniach.

Po przeczytaniu tej notki zastnowiłam się przez chwilę "właściwie to mogłabym to wszystko usunąć bo to bez sensu."

Kompletnie bez sensu. Tymi słowami nie jestem w stanie nawet w minimalny sposób wyrazić tego co czuję. To takie okropne uczucie nie móc tego wyrazić, oh!

Życzę każdemu, żeby właśnie kiedyś poczuł to okrutne uczucie "niemożności" wyrażenia swoich najszczęśliwszych uczuć i spotkania tak cudownej drugiej połówki jaką spotkałam ja.

Nie chcę Go nigdy w życiu stracić. 

I zrobię wszystko, żeby było jak w bajce - "I żyli długo i szczęśliwie..."

https://www.youtube.com/watch?v=6rgStv12dwA