160

Jestem zła.

Na to, że przez całą szkolną edukację właściwie się nie uczyłam. Bo niby nie musiałam. Coś się zapamiętało, coś na szybko powtórzyło  tuż-przed i w taki sposób ze szczątkową wiedzą i z zerowym zaangażowaniem zawsze jakoś się prześlizgiwałam. Zmarnowałam te 12 lat i nie nauczyłam się najważniejszego: pracowitości i systematyczności.

I teraz się to mści. Czas mi przecieka przez palce, nie jestem w stanie skupić się na nauce dłużej niż 10 minut, a do mojego zakutego łba nie dociera, że 2 dni do egzaminu to nie jest dużo czasu. I wyniki lecą na łeb, na szyję, dużo poniżej jakiegokolwiek przyzwoitego poziomu. Wystarczyłoby zmotywować się do roboty chociaż na parę godzin, a ja nie potrafię. Żałosne.

Jestem tak strasznie, tak strasznie zmęczona...

I chora.

I ...

W kontekście ostatnich podjętych decyzji zaczęłam się zastanawiać, czy to wszystko jest tego warte. Chyba nie jest.

Chcę wiosnę.

Chcę, żeby w sklepach pojawiły się już świeże warzywa i owoce, bo od gumowych mrożonek i pestycydowych mutantów z kerfura niedługo wyrośnie mi druga głowa.

Chociaż, biorąc pod uwagę oszałamiającą kondycję mojego intelektu (yyy, czego?) - chyba dobrze bym na tym wyszła...