zimaaa ;p

Czas sprawił, że nie pamiętam już, jak to było, gdy zajmowałeś ważne miejsce w moim sercu. Na pewno zostawiłam Ci go bardzo dużo, bo jak dziecko nie umiałam jeszcze niczego dawać i odbierać, potrafiłam tylko dawać. Myślałam, że wystarczy Cię kochać, żeby nic złego się nie zdarzyło. Wierzyłam, że to magiczne słowo "kocham", to coś na zawsze, że nie można go zabrać. Ty jednak zabrałeś, odszedłeś wraz z nim i zostawiłeś mnie samą. Czasami jeszcze mówiłeś "kocham", ale było to słowo obce, nieprawdziwe, miało inny dźwięk. Nie było w nim słońca, stało się martwe, jak spod ziemi. To "kocham" mówiły tylko Twoje usta, a nie Ty sam. Twoje usta powtarzały to słowo tak jak "do widzenia", jak "dzień dobry", zwyczajnie bez uśmiechu, niczym informacje o pogodzie na koniec dziennika. Potem przestałeś mówić, zacząłeś formułować komunikaty, precyzyjne, pozbawione przymiotników. W komunikatach nie ma słowa "kocham", bo nie daje się zdefiniować. A jeżeli czegoś nie można zdefiniować to znaczy, że nie istnieje. Więc wykreśliłeś słowo "kocham" ze słownika...