Dziwne rzeczy. Tyle by się chciało powiedzieć, wytłumaczyć, poopowiadać. Pośmiać się. Powkurzać, popłakać. Pomyśleć.
Takie to wszystko zagmatwane. Tylu ludzi siedzi w miejscu, bez ruchu, brkauje paliwa. Wyjazdy, ucieczki, ukrycia. Wymazywanie pamięci. Nowe życie, od początku. A i tak wszystko to, co najważniejsze zostaje. W każdym miejscu na ziemii. Wypranie z uczuć, ta. Tylko w jakiej kwestii. Teraźniejszości? Po co. Tęsknota zawsze wyjdzie, w każdej chwili, przy złym słowie, przy muzyce, przy obrazie, przy kurwa kawałku papieru, ale jest wspomnienie, tego się nie da wymazać. Tyle chciało by się powiedzieć. Ale nie można.

Tęsknię no

Lipa trochę. Bardzo.

Trzeba przeprosić. Wsystkich. Wyprostować wszystko bo czas ucieka a czasu coraz mniej.

Wytumaczyć wszystko, nie prosić o wybaczenie.

Mieć czyste sumienie na koniec.

Jeszcze te kilka miesięcy. Już nawet nie musi być lepiej.

'Jakie to ucucie gdy zawodzi człowiek?'

Układam włosy i prasuję swoje jeansy
i pale papierosa,
chyba chciałbym wypić drinka.
Zaczepiam wzrok na chwilę
na starych płytach
i czekam wciąż na coś co było.
Wciąż się myląc i coś mnie ciągnie,
kręci tam
i chyba nie wiem sam już
i patrze w lustro
i zakładam płaszcz zadając pytania
i kiedy wciskam gaz
i puszczam głośniej stare numery
i myślę o niej jeszcze raz,
świat znika szybciej w obliczu lusterek.
Znam ten klub,
ten bar
i puste wyrazy twarzy.
Mijam ludzi,
odbijam się od ich ciał
i chciałbym, chociaż by unieść ręce
i wypić więcej
i wiedzieć na pewno,
że gdzieś tu jesteś
i wiesz, że wiesz to
i chyba wyjdziesz ze mną.
I jestem sam,
jestem sam,
jestem sam,
jestem sam
i mijam ludzi.
Odbijam się od ich ciał
i moje ciało odbija się od tych ścian
i sam już nie wiem
jak dobrze znam to
i który raz jestem sam na sam z tym