Poniższy tekst jest wynikiem moich przemyśleń z ostatnich dni, a najbardziej na temat pewnej sytuacji, która wydarzyła się dzisiaj. Ponieważ chciałam uporządkować myśli, postanowiłam napisać tu coś sensownego. 

Czuję, że jeszcze nie potrafię decydować o pewnych sprawach, jednak język szybciej ubiera spontaniczne myśli w słowa, niż tego bym chciała. Czas opanować się i przyznać- niektóre sytuacje się nie powtórzą, więc należy je dobrze wykorzystać. No właśnie...

 

Pomijając całkiem fakt, że stanowczo za szybko przywiązuję się do ludzi (a nawet wyobrażeń o nich!) czy myśli, chyba czas przestać przejmować się i pogodzić z utraconą szansą... płynąć, płynąć dalej przez życie. Na tym to polega, prawda? :) A człowiek uczy się na błędach- muszę więc szybko wyciągnąć wnioski
i w przyszłości kierować się bardziej sercem, niż rozumem. Nigdy mnie jeszcze taki sposób nie zawiódł,
a  z perspektywy czasu wydaje się być często najlepszym wyjściem, jeśli nie jedynym właściwym. Czuję tylko, jakby w mojej układance zabrakło jednej, łączącej części.

 

Zbyt często odmawiam. Wiem, że spowodowane jest to prostą przyczyną, a mianowicie prymitywnym lękiem przed bólem, odrzuceniem, a może nawet życiem, jakie będę już prowadzić po podjęciu decyzji. Ten strach paraliżuje mnie aż tak, że boję się wykonać następnego kroku. W głowie mam ciągle jedną myśl: A jeśli będzie to krok w przepaść?

Życie jednak nauczyło mnie, że bez podejmowania radykalnych decyzji i wprowadzania
w swoje życie instynktownych zmian, popadam w apatię, odrętwienie, a nawet pewnego rodzaju dół społeczny. Nie, bo... Bo i tak nie wyjdzie, bo się nie uda, bo nie dostanę pozwolenia...

 

Koniec z takim pojmowaniem świata! Czuję nadchodzącą rewolucję, której preludium było nadejście zmian. Mimo utracenia ważnego elementu- tego ,,spajającego klocka'', rewolucja i tak nadejdzie. Przecież, gdy jeden żołnierz umiera, nie oznacza to klęski powstania?

 

 

 

,, NIGDY NIE PODDAJ SIĘ, KIEDY PRAWDZIWY PRZYWITA CIĘ ŚWIAT... ''